فاطمه سادات محمدی
آستان بهارستان؛ در جهان امروز، شاید هیچ پدیده‌ای به اندازه «جمعیت» چنین تأثیر عمیق و چندلایه‌ای بر سرنوشت یک کشور نداشته باشد.
به گزارش خبرنگار آستان بهارستان؛ جمعیت نه فقط یک عدد آماری، بلکه شریان اصلی حیات اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و حتی امنیتی یک ملت است. ایران، اکنون در میانه‌ی یک گذار خطرناک جمعیتی ایستاده است؛ در لبه‌ی پرتگاهی به نام «کاهش نرخ زاد و ولد» که اگر جدی گرفته نشود، پیامدهای آن از رکود اقتصادی تا بحران تمدنی را در پی خواهد داشت.
در چنین وضعیتی، پرسشی به ظاهر ساده اما عمیق در دل جامعه طنین‌انداز شده است: چرا باید یک نفر دیگر را به این جامعه اضافه کنیم؟
این پرسش، نه فقط شخصی، بلکه ملی است. پاسخ آن، فقط خانوادگی نیست، بلکه راهبردی است.
افزودن یک نفر به جامعه، در ظاهر، یعنی تولد یک کودک. اما در باطن، یعنی تولد یک امکان. کودک امروز، سرمایه انسانی فرداست؛ انسانی که ممکن است پزشک باشد، معلم باشد، کارگر باشد، مدافع وطن باشد یا حتی کسی باشد که یک ملت را از چالشی بزرگ نجات دهد. تولد یک انسان، آغاز زنجیره‌ای از معناست.
حذف نسل آینده دلیل نداشتن فرزند نیست
بسیاری از خانواده‌ها امروز با نگرانی‌های اقتصادی تصمیم به نداشتن فرزند یا به تأخیر انداختن آن می‌گیرند. طبیعی است؛ دغدغه معاش، مسکن، آموزش و درمان دارای اهمیت است اما راه‌حل مواجهه با این مشکلات، حذف نسل آینده نیست.
تاریخ نشان داده جوامعی که به بهانه مشکلات اقتصادی و اجتماعی از فرزندآوری روی‌گردان شدند، در دهه‌های بعد با بحران‌های عمیق‌تر اقتصادی و اجتماعی مواجه شدند. کاهش جمعیت، یعنی کاهش نیروی مولد، افزایش فشار بر نظام بازنشستگی، پیری بازار کار، رکود رشد اقتصادی و در نهایت، تضعیف اقتدار ملی.
افزایش جمعیت بار نیست بلکه بال است
افزایش جمعیت، اگر با برنامه‌ریزی همراه باشد، نه تنها بار نیست، بلکه بال است. توسعه واقعی، با دست‌های توانای انسان‌ها ممکن می‌شود. جامعه‌ای که دست از تربیت انسان‌های تازه می‌کشد، در واقع کارخانه تمدن‌سازی خود را تعطیل کرده است.
در نگاه دین، فرزند نعمت است نه هزینه
آموزه‌های اسلامی نگاهی عمیق و انسانی به فرزند دارند. در قرآن کریم، فرزندان «زینت زندگی» معرفی شده‌اند. پیامبر اسلام (ص) فرزندآوری را از نشانه‌های پویایی امت دانسته و می‌فرماید: «تزوجوا الولود الودود فإنی مکاثر بکم الأمم یوم القیامه» یعنی «با زنان مهربان و فرزندآور ازدواج کنید، که من به زیادی شما در قیامت افتخار می‌کنم.»
این نگاه، برآمده از حکمت است؛ چراکه هر نسل، حامل فرهنگ، ایمان و امید است. فرزندی که در یک خانواده متعهد و اهل تربیت رشد کند، می‌تواند ذخیره آخرت والدین و سرمایه دنیای جامعه باشد.
فرزندآوری و مشارکت در ساخت آینده
فرزند داشتن، نوعی «مشارکت تمدنی» است. کسی که امروز فرزندی به دنیا می‌آورد، نه فقط برای دل خود، بلکه برای آینده وطن، مدرسه، دانشگاه، اقتصاد و فرهنگ کشور تصمیم گرفته است.
در جهانی که رقابت میان ملت‌ها بر سر مغزها، نیروی کار و بازار مصرف شدت گرفته، کشوری که نیروی انسانی نداشته باشد، حتی در صورت داشتن منابع طبیعی، بازنده است.
افزودن یک نفر به جامعه، یعنی اضافه کردن یک رأی به نفع بقا. یعنی تقویت ستون‌های خانه‌ای به نام ایران.
بیایید با خودمان صادق باشیم؛ اگر پدران و مادران ما این تصمیم را نمی‌گرفتند، ما امروز نبودیم که حتی این پرسش را مطرح کنیم. ما محصول تصمیم کسانی هستیم که در شرایط سخت، به زندگی «آری» گفتند.
در روزگار جهاد تبیین، یکی از بزرگ‌ترین وظایف رسانه، تبیین امید است. و چه چیزی امیدوارتر از تولد یک انسان؟ رسانه باید صدای امید باشد، نه پژواک ناامیدی. باید فرزندآوری را از بار سنگین ذهنی، به ارزش فرهنگی و افتخار اجتماعی تبدیل کند.
هر نوزاد، یک چراغ روشن در دل تاریکی است.
>هر کودک، یک خط اضافه در سرود ملی ماست.
>هر انسان جدید، یک گام به سوی اقتدار و زندگی دوباره است.
در عصر بحران جمعیت، تولد یک انسان، نه یک اتفاق معمول، بلکه یک حرکت انقلابی است.
پس بیایید به زندگی، رأی دوباره دهیم.پایان پیام/۱۱۰
