هر نهال، نفسی تازه برای زمین و ثوابی ماندگار برای انسان

نیره سادات محمدی

آستان بهارستان؛ با آغاز فصل رویش طبیعت و فرارسیدن روزهای نهال‌کاری، اهمیت توجه به توصیه‌های اسلامی در زمینه حفظ محیط زیست و توسعه فضای سبز بار دیگر مورد تأکید قرار می‌گیرد.

در متون دینی اسلام، طبیعت به عنوان نشانه‌ای از قدرت و حکمت الهی معرفی شده است و بهره‌برداری صحیح و مسئولانه از آن، نه تنها وظیفه‌ای انسانی، بلکه عبادتی ارزشمند به شمار می‌آید. آموزه‌های دینی درباره کاشت درخت درخت در فرهنگ اسلامی جایگاهی مانند یک موجود زنده دارد؛ چراکه آثار ماندگار آن، هم دنیوی و هم اخروی است.

پیامبر اکرم(ص) در حدیثی مشهور می‌فرمایند: «کسی که درختی بکارد، هر میوه‌ای که از آن بهره‌برداری شود، برای او حسنه‌ای نوشته می‌شود.» این سخن نورانی نشان می‌دهد که کاشت درخت نه‌تنها عملی سودمند برای طبیعت است، بلکه ثوابی همیشگی برای انسان به ارمغان می‌آورد.

امام صادق(ع) نیز کاشت درخت و احیای زمین را نوعی صدقه جاریه معرفی می‌کنند؛ عملی که پاداش آن حتی پس از مرگ انسان ادامه خواهد داشت.

این نگاه الهام‌بخش، مؤمنان را به سوی مسئولیت‌پذیری در قبال محیط زیست و نسل‌های آینده سوق می‌دهد.

پیوند آموزه‌های دینی با ضرورت‌های امروز کارشناسان محیط زیست معتقدند که یکی از مهم‌ترین راهکارها برای مقابله با تغییرات اقلیمی، ریزگردها و آلودگی هوا، توسعه فضای سبز و حفظ جنگل‌هاست. درختان به عنوان ریه‌های زمین، نقش اساسی در تولید اکسیژن، کاهش دی‌اکسید کربن، تثبیت خاک و کاهش فرسایش ایفا می‌کنند.

در سال‌های اخیر، روند بیابان‌زایی، کاهش سطح پوشش گیاهی و بحران آب، اهمیت این آموزه‌های دینی را دوچندان کرده است.

جامعه امروز، بیش از هر زمان دیگری به فرهنگ‌سازی در زمینه کاشت و نگهداری از درختان نیاز دارد؛ فرهنگی که ریشه‌های آن در تعالیم اسلامی و سیره معصومین(ع) یافت می‌شود.

مسئولیت اجتماعی و دینی درختکاری درختکاری تنها یک اقدام نمادین برای زیباسازی محیط نیست؛ بلکه مسئولیتی اجتماعی است که با آموزه‌های دینی نیز گره خورده است.

هر نهالی که در زمین کاشته می‌شود، نمادی از امید به آینده و مشارکت در حفظ امانت الهی به شمار می‌آید. با توجه به پیامدهای مثبت این اقدام، توسعه پویش‌های مردمی و دانش‌آموزی برای کاشت نهال، می‌تواند به یک حرکت ملی و فرهنگی تبدیل شود.

با نگاهی به روایات اسلامی، روشن است که درختکاری یک سرمایه‌گذاری معنوی و زیست‌محیطی است؛ سرمایه‌ای که هم زمین از آن بهره می‌برد و هم انسان در دنیا و آخرت از ثواب آن برخوردار خواهد شد.

امروز که تهدیدهای محیط‌ زیستی سایه خود را بر زندگی بشر گسترانده است، بازگشت به این تعالیم نورانی می‌تواند راهگشای حفظ زمین برای نسل‌های آینده باشد.