ایران، تکیه‌گاه خون‌های بی‌نام اما جاودان در نبرد حق و باطل

فاطمه سادات محمدی

آستان بهارستان؛ در میانه‌ی هیاهوی جهان، جایی هست که هنوز بوی خاکِ خیسِ خون شهید می‌دهد؛ جایی که از دل ویرانی، ایمان روییده است. آنجا ایران است” سرزمینی که نامش با «ایستادگی» معنا می‌گیرد و تاریخش با «خون‌های بی‌نام» نوشته شده است؛ خون‌هایی که شاید در دفترهای رسمی ثبت نشدند، اما در لوح جاودان آسمان حک شدند.

ایران، سرزمینِ دلیرانی است که در سخت‌ترین لحظه‌ها، تکیه‌گاه حقیقت شدند. مردانی که نامی نخواستند، اما ماندگارترین نام‌ها شدند. زنانی که اشک‌هایشان سنگر بود و دستانشان پناه ایمان. این سرزمین، ستون جهانِ ایمان است؛ چرا که بر شانه‌های شهیدانی ایستاده که خود را در آغوش خدا رها کردند تا میهن بماند.

ریشه‌های تکیه‌گاه

در هشت سال دفاع مقدس، ایران نه‌فقط خاک خود را حفظ کرد، بلکه مفهوم «ایستادگی» را به جهان آموخت. دشمن آمده بود تا از ایران، خاطره‌ای بسازد؛ اما این ملت، از دل خاکستر، خورشید ساخت.

از خرمشهر تا فاو، از طلاییه تا ارتفاعات حاج‌عمران، در هر وجب خاک، ردّ گام‌هایی است که با وضو بر زمین نهاده شد.

شهیدان ما با دستان خالی و دلی سرشار از ایمان، نوشتند که قدرت، نه در سلاح، که در باور است. آن‌ها تکیه‌گاه زمین شدند تا آسمان شرم نکند از انسان. در میان آن‌ها، بسیاری بی‌نام ماندند؛ نه پلاکی داشتند، نه نشانی، اما هر قطره خونشان نشانی است برای مسیر حق.

بی‌نام بودند تا خدا نامشان را ببرد. بی‌صدا رفتند تا صدای وجدان بشر شوند. این بی‌نامان، تکیه‌گاه تمام نسل‌ها شدند؛ چون هر گاه زمین لرزید، یادشان ما را راست نگه داشت.

نبرد حق و باطل؛ میدانِ جاودانگی

دفاع مقدس، تنها جنگی میان دو کشور نبود؛ میدان تقابل دو جبهه بود: حق و باطل، ایمان و تکبّر، انسان و طغیان.

در یک سوی میدان، ملتی ایستاده بود با تکیه بر خدا، در سوی دیگر، دنیایی مجهز به زر و زور و تزویر.

اما نتیجه چه شد؟ ایمان پیروز شد، و تاریخ گواه داد که قدرت بی‌ایمان، سرابی بیش نیست.

همان ایمان است که امروز نیز در رگ‌های این ملت جاری است؛ همان ایمان است که جوان ایرانی را در برابر هر تهدید، محکم نگاه می‌دارد. ایرانِ امروز، وارث همان ایمان است؛ تکیه‌گاه خون‌هایی که هنوز گرم‌اند، حتی پس از دهه‌ها.

ایران، قبله‌ی مقاومت

در روزگاری که جهان از حقیقت تهی شده، ایران هنوز معنای ایستادگی را زنده نگاه داشته است.

از لبنان تا یمن، از سوریه تا فلسطین، فریاد عدالت، پژواکی است از غیرتی که از خاک ایران برخاست. هر جا ملتی به پا خاست، ردّ نوری از ایران دیده می‌شود. این کشور، نه به‌خاطر مرز و جغرافیا، بلکه به‌خاطر رسالتش، تکیه‌گاه حق‌طلبان جهان است.

شهیدان ما از خاک ایران برخاستند، اما خونشان تا ابد در رگ‌های امت اسلام جاری است. ایران، قبله‌ی مقاومت است، چون بر محور ایمان می‌چرخد. در این سرزمین، هنوز مادرانی هستند که فرزندشان را بدرقه می‌کنند و می‌گویند: «برای خدا برو». و همین جمله، دیوار بت‌های دنیا را می‌شکند.

بی‌نام اما جاودانه

گاهی در میان اسامی بلند شهیدان، به نامی می‌رسی که دیگر وجود ندارد؛ نوشته شده: «شهید گمنام».

اما در حقیقت، گمنام‌ترین شهیدان، معروف‌ترین درگاهانند.

هر گلزار شهدا، قطعه‌ای از بهشت است که با این بی‌نامان زنده مانده. آنان رفتند تا نام خدا بماند. در میانشان شاید نوجوانی بود که هنوز طعم کودکی را نچشیده، اما در میدان مین دوید تا راهی باز کند. یا رزمنده‌ای که تا آخرین نفس، تنها آیه‌ی «انّ الله مع الصابرین» را زمزمه کرد.

ایران به این خون‌ها تکیه کرده است. به همین روح‌های بی‌ادعا که از خاک برخاستند و به افلاک پیوستند. هر بار که نسیم از گلزار شهدا می‌گذرد، بوی وفا را به نسل امروز می‌آورد؛ تا یادمان نرود که این آرامش، میراثِ آنان است.

رسالت امروز

اکنون ما، وارثان آن خون‌های جاودانه‌ایم. ایران تکیه‌گاه حق شد، چون فرزندانش تکیه بر خدا کردند. امروز نیز در نبرد جدیدِ حق و باطل — نبرد رسانه و اندیشه، فریب و آگاهی — باید همان غیرت، همان ایمان و همان صداقت را ادامه دهیم.

جنگ، تغییر شکل داده است، اما سنگر همان است: سنگرِ ایمان و حقیقت. هر معلمی که با عشق درس می‌دهد، هر پرستاری که با وجدان کار می‌کند، هر جوانی که برای عدالت تلاش می‌کند، ادامه‌ی همان راه است؛ راه خون‌های بی‌نام اما جاودانه.

ایران تا وقتی فرزندانش بر حق بایستند، شکست‌ناپذیر است. چون خدا تکیه‌گاه این ملت است، و خون شهیدان، شریان حیاتش.

فرجام سخن

ایران، نه فقط سرزمین، که سرود است؛ سرودی از ایمان، ایثار و عشق.

هر وجب از خاکش، دفتر خاطرات شهیدی است که نامش شاید فراموش شده، اما حضورش همیشه حس می‌شود.

این سرزمین، قامت راست کرده است، چون به خونِ پاک تکیه دارد.

و روزی که زمین از عدالت پر شود، آن خون‌ها دوباره خواهند شکفت. آنگاه تاریخ خواهد نوشت:

ایران، تکیه‌گاه خون‌های بی‌نام اما جاودانه، در نبرد حق و باطل ماند؛ و جهان، از غیرتش دوباره معنا گرفت.

به نام شهیدان بی‌نام، که نامشان را خداوند انتخاب کرد. پایان پیام/۱۱۰