مجتبی رضاخواه در کنفرانس بینالمللی مهاجرت (IPU) که امروز سه‌شنبه ۳۱ خرداد ماه در استانبول در حال برگزاری است، در سخنرانی خود در خصوص «مسئولیت‌پذیری و مشارکت منصفانه در زمینه مهاجرت »، گفت: مایلم که در پارلمان ترکیه بخاطر میزبانی این کنفراس تشکر کنم. کشور ایران پذیرای حدود ۵ میلیون مهاجر افغانستانی است و نه تنها از حمایت‌های بین المللی مناسب برخوردار نیست بلکه تحریم‌های متعددی بر مردم کشورم اعمال شده است. اما در این شرایط سخت که به طور سخاوتمندانه از ۵ میلیون مهاجر افغانی پذیرایی می‌کنیم، ایران نباید تنها گذاشته شود. در غیر اینصورت مهاجران افغانستانی به کشورهای دیگر خواهند رفت و عوارض این موضوع به کشورهای دیگر منتقل خواهد شد.
رئیس هیات پارلمانی اعزامی به کنفرانس از مجلس شورای اسلامی ایران در ادامه اظهار کرد: تجربه ایران در قبال پناهندگان و مهاجران به پیش از تدوین کنواسیون جهانی وضعیت پناهندگان در سال ۱۹۵۱ توسط سازمان ملل متحد باز می‌گردد. ایران تاکنون پذیرای شماری از پناهندگان و مهاجران به ویژه پناهجویان افغانستانی بوده است. برخورداری از طرح جدید نظام سلامت در ایران و درمان رایگان پناهجویان و مهاجران، حق دسترسی به مسکن و تسهیلات و حق تحصیل را می‌توان از شاخص‌ترین اقدامات کشورمان در قوانین مرتبط با مهاجران دانست.
وی تصریح کرد: بدون شک، تشدید اخیر تحریم‌های آمریکا موسوم به «فشار حداکثری» بر زندگی شهروندان ساکن ایران، بر روند میزبانی پناهندگان و مهاجران در کشورمان تأثیرگذار بوده است و آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد نیز در این زمینه از کمبود بودجه برای نقش حمایتی خود در ایران همواره در رنج بوده است.
رضاخواه یادآور شد: ما معتقدیم همکاری بینالمللی در رژیم جهانی مهاجرت و پناهندگی نقشی مهم و اساسی داشته و موضوعی مغفول در روابط بین‌الملل است. از این رو، ضرورت دارد تلاش‌های اساسی در میان برخی کشورها برای ایفای مسئولیت مشترک و عادلانه در قبال مسأله مهاجران و پناهندگان صورت بگیرد. بدون تردید جامعه جهانی برای مدیریت مؤثر مهاجرت و پناهندگی در سطح بینالمللی و حل چالشهای امنیتی موجود در این خصوص، نیازمند همکاری مؤثر با یکدیگر در این زمینه است.
این نماینده مردم در مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه توزیع ناعادلانه تسهیلات حمایتی پناهندگان در جهان با توجه به شاخصههای سیاسی و بینالمللی پدیده پناهندگی و مهاجرتهای بین مرزی نهایتا کلیت جامعه بین‌الملل را تحت تأثیر قرار میدهد و نیازمند چشم‌اندازی با نظرداشت منافع وسیعتر جمعی در سطح بینالمللی است، گفت: به خصوص در مورد کشور افغانستان ایجاب می‌کند که یک رژیم جهان شمول همکاری‌های بینالمللی حمایت از پناهندگان توسط نهادهای سازمان ملل متحد شکل گرفته و کشورهایی نظیر ایران را که بیشترین فشار ناشی از صیانت از حقوق پناهندگان را متحمل میشوند، مورد حمایت قرار دهد.
رضاخواه همچنین افزود: بدون تردید، سیاست‌گذاری در حوزه پناهندگان و مهاجران اجباری نیازمند راه‌حل دقیق و جامع است و ارائه سیاست‌ها و برنامه‌های لازم در مورد این پدیده فرامرزی نیاز به مشارکت ذی نفعان و متولیان کشورهای مبدأ، ترانزیت و مقصد مهاجران (دولت‌ها، سازمان‌های مردم نهاد، سازمان‌های بینالمللی) در داخل کشورها و به موازات آن در محدوده مرزهای مشترک کشورها دارد.پایان پیام/۱۱۰
